Inspiratiebron
Een landschap, een boom, een mens zijn als waargenomen beeld onaangedaan en meedogenloos, omdat ze niet anders kunnen zijn dan dat wat ze tonen. Het waargenomen beeld is geen deelgenoot, geen lotgenoot van de kijkende mens. Ze zijn zonder compassie en blijven‘buitenstaanders’.
Mijn werk vindt zijn inspiratie in de traditie van het verbeelden van het landschap. Een traditie die loopt van de romantiek via het symbolisme naar het expressionisme en de abstracte kunst. In deze lijn staat de afbeelding van de alledaagse werkelijkheid zelf niet centraal. De mens kleurt immers het beeld, voegt zijn eigen emoties toe en spreekt vervolgens over het landschap, de boom, de mens als waren ze de dragers van deze emoties. De afbeelding, de kleur, de lijn, of het nu gaat om de realiteit of om kunst, zijn weliswaar onaangedaan en in hun betekenis universeel maar vragen om een persoonlijke invulling.
Soms is mijn werk bijna abstract waarbij enkel de lijnen nog als herkenningspunten gelden. Soms met uitvergrote figuratieve elementen die vervreemdend werken. Ik schep geen landschappen in de zin van de herkenning. Eerder landschappen ‘waar je niet wilt zijn’ of fragmenten uit het landschap. Niet het landschap in de stralende zon maar eerder in flarden van mist en nevel, aan het oog ontrokken door smeltende sneeuw, alsof het eens zo levende landschap is toegedekt en er enkel nog maar een vermoeden van hun bestaan als landschap is. Het gaat om bomen of delen van een hoogspanningsmast, een stroombeweging van de rivier, fragmenten van de Posbank, het coulisselandschap rondom Brummen/Loenen, het Zwitserse hooggebergte, het Friese land.New England, USA. Landschappen zoals die blijven hangen in zijn herinnering. Het zijn notities die ik in het voorbijgaan opmerk. Voorbijgaan in de letterlijke zin van passeren en in de zin van het voorbijgaan van de tijd. Thuis werk ik deze herinneringen bijna dagelijks om tot een getekend of geschilderd beeld van het landschap.
Een landschap, een boom, een mens zijn als waargenomen beeld onaangedaan en meedogenloos, omdat ze niet anders kunnen zijn dan dat wat ze tonen. Het waargenomen beeld is geen deelgenoot, geen lotgenoot van de kijkende mens. Ze zijn zonder compassie en blijven‘buitenstaanders’.
Mijn werk vindt zijn inspiratie in de traditie van het verbeelden van het landschap. Een traditie die loopt van de romantiek via het symbolisme naar het expressionisme en de abstracte kunst. In deze lijn staat de afbeelding van de alledaagse werkelijkheid zelf niet centraal. De mens kleurt immers het beeld, voegt zijn eigen emoties toe en spreekt vervolgens over het landschap, de boom, de mens als waren ze de dragers van deze emoties. De afbeelding, de kleur, de lijn, of het nu gaat om de realiteit of om kunst, zijn weliswaar onaangedaan en in hun betekenis universeel maar vragen om een persoonlijke invulling.
Soms is mijn werk bijna abstract waarbij enkel de lijnen nog als herkenningspunten gelden. Soms met uitvergrote figuratieve elementen die vervreemdend werken. Ik schep geen landschappen in de zin van de herkenning. Eerder landschappen ‘waar je niet wilt zijn’ of fragmenten uit het landschap. Niet het landschap in de stralende zon maar eerder in flarden van mist en nevel, aan het oog ontrokken door smeltende sneeuw, alsof het eens zo levende landschap is toegedekt en er enkel nog maar een vermoeden van hun bestaan als landschap is. Het gaat om bomen of delen van een hoogspanningsmast, een stroombeweging van de rivier, fragmenten van de Posbank, het coulisselandschap rondom Brummen/Loenen, het Zwitserse hooggebergte, het Friese land.New England, USA. Landschappen zoals die blijven hangen in zijn herinnering. Het zijn notities die ik in het voorbijgaan opmerk. Voorbijgaan in de letterlijke zin van passeren en in de zin van het voorbijgaan van de tijd. Thuis werk ik deze herinneringen bijna dagelijks om tot een getekend of geschilderd beeld van het landschap.